Het Grotere Plaatje

Home

Alle pagina's

Over ons

Contact

Schedels

Als er één bewijs is voor het feit dat de heersende geschiedschrijving van geen kant klopt en dat de wetenschap willens en wetens de andere kant op kijkt, dan zijn het wel de vele onverklaarbare schedels die over heel de wereld gevonden zijn. Hoewel onafhankelijke instituten hebben vastgesteld dat hun DNA niet menselijk is, blijft het establishment de meest bizarre verklaringen aanslepen voor hun vreemde vorm.

Verlengde schedel met rood haar, zoals er vele zijn gevonden in Paracas, Peru

Verlengde schedels

De meest voorkomende afwijkende schedel is de zogenaamde 'verlengde schedel'. Vooral in de buurt van de Nazca-lijnen en het schiereiland Paracas (1) in Peru zijn veel van deze schedels gevonden. Er worden nog steeds met enige regelmaat nieuwe vondsten gedaan, o.a. door grafrovers die ze op de zwarte markt aanbieden. De schedels worden gekenmerkt door hun platte, uitgerekte vorm (2), en in veel gevallen zit het haar en de gemummificeerde huid er nog op (3). Deze schedels zijn o.a. te bezichtigen in het privé-museum "Paracas History Museum" (4) en het regionale museum van Ica.

Soortgelijke schedels zijn over heel de wereld gevonden, o.a. in Bolivia, Frankrijk, Noorwegen, Malta, Egypte, Noord-Irak, Oekraïne, Siberië (5), Zuid-Afrika (de zogenaamde "Boskop Man") en Vanuatu in Oceanië.

De huidige wetenschap beweert dat dit komt door een oud gebruik, waarbij men bij baby's het hoofdje zo strak afbond, dat het vervormde. Afgezien van de vraag waarom dit verschijnsel blijkbaar wereldwijd plaatsvond, in culturen die volgens diezelfde wetenschap niet met elkaar in contact stonden, is dit technisch onmogelijk. De gevonden schedels hebben namelijk soms bijna dubbel de inhoud van een menselijke schedel. Ook missen veel schedels bepaalde schedelnaden die wij wel hebben, o.a. de voorhoofdsnaad en de pijlnaad (6). Andere daarentegen hebben juist weer een extra naad, die dwars over het voorhoofd loopt (7). Het bot van deze schedels is vaak ook veel dikker en steviger dan dat van ons.

Waarschijnlijk was het gebruik van de afgebonden kinderhoofdjes, dat in sommige culturen wel heeft bestaan, het gevolg van de bewondering die de bevolking had voor hun buitenaardse bezoekers, die lange hoofden hadden. Ze bootsten hen na, in de hoop om net zo te worden als zij. Dit gedrag zien we overal ter wereld terug (8). Het resultaat zag er echter heel anders uit dan de verlengde schedels (9).

In Egypte zijn niet alleen schedels gevonden, maar ook veel muurversieringen en beelden van mensen met opvallend lange hoofden

, die stammen uit de tijd van de farao's. Ze worden door egyptologen afgedaan als stilistische weergaven van normale mensen, of als koninklijke hoofddeksels. Maar ook bij de mummies, bijvoorbeeld die van koning Toetanchamon (10), zijn ongewoon lange schedels aangetroffen.

Replica van de mummie van koning Toetanchamon op een expositie in New York. Let op de lange schedel

Wie hadden er zulke hoofden?

Enkele verlengde schedels uit Paracas zijn getest op DNA, maar er werd geen enkele overeenkomst met bestaande levensvormen op Aarde gevonden (11). Uit bronnen binnen het Amerikaanse black ops circuit, de geheime operaties van de illuminati, komt echter het beeld naar voren dat ze daar allang weten aan wie deze vreemde schedels toebehoorden. Ze werkten er zelfs mee samen!

Preston Nichols, een technicus die voor het ultrageheime Montauk Project in de buurt van New York werkte, heeft verklaard dat er allerlei negatieve buitenaardsen betrokken waren bij dit project, waaronder Grijzen en reptielachtigen. Ook deden er mensachtigen uit het Sirius A sterrenstelsel aan mee, zegt hij (12). Dit was volgens hem hetzelfde volk dat als goden aanbeden werd in het Oude Egypte. Ze hebben langere hoofden en grotere ogen dan wij.
Uit de meeste andere bronnen blijkt overigens dat deze negatieve mensachtigen niet afkomstig zijn uit het Sirius A systeem, maar uit Sirius B. Dus misschien vergiste de technicus zich hier, of was hij verkeerd geïnformeerd.

Overigens lijken niet alle bewoners van het Sirius sterrensysteem negatief te zijn. In de boeken van Suzy Ward (13) channelt zij Siriaanse entiteiten, die uitleggen dat dit een enorm uitgebreid systeem is. Er leven daar verschillende ruimtevarende beschavingen, die er verschillend uitzien. Sommige hebben een genetische link met ons aardbewoners, en observeren en bezoeken onze planeet al zo lang als wij bestaan. Andere zijn zo hoog ontwikkeld, dat ze niet eens een lichaam of ruimteschip meer nodig hebben, en zich alleen als groepsbewustzijn door de oneindige Schepping bewegen.

Ook inheemse stammen in de bergen van China en Tibet, en de Dogon stam in Mali, Afrika, verhalen over lang vervlogen contacten met bezoekers uit het Sirius sterrensysteem. Maar dat lijkt weer een ander Siriaans ras te zijn, een soort "water-wezens" die een beetje aan zeemeerminnen doen denken. De priesters van de Dogons wisten Westerse onderzoekers al veel eerder te vertellen over het bestaan van nog een derde kleine ster in dit systeem, Sirius C genaamd, dan de reluliere wetenschap die ontdekte in 1995 (14).

"Er bestaan mythen over goden die neerdaalden uit de hemel en die langwerpige hoofden hadden. Ze waren heel speciaal en werden vereerd" - Igor Skandakov, directeur Cultuurhistorisch Museum in Omsk (5)

In 2012 werden er 25 oude skeletten gevonden bij het dorpje Onavas in Noord-West Mexico. 13 hadden er verlengde schedels, waarvan er 5 ook nog vreemde gebitten hadden met puntige voortanden en platte hoektanden (15). De houding van de archeologe in het artikel is typerend voor de huidige wetenschap. Hoewel er nog veel onduidelijkheid is over de graven, weet ze toch stellig te melden dat de schedel- en gebitsafwijkingen "het gevolg zijn van gebruiken die gangbaar waren voor de gegoede klasse in die tijd". Terwijl er in de simpele graven geen enkele aanwijzing gevonden is dat dit inderdaad hooggeplaatste figuren waren.

Dat 17 van de skeletten van kinderen zijn, komt volgens haar doordat er "waarschijnlijk te veel kracht gezet is bij het vervormen van hun schedels."

De Anunnaki

Behalve menselijke bezoekers uit het Sirius B systeem, hebben ook de Anunnaki vermoedelijk lange schedels. Dit negatieve mensachtig/reptielachtige ras uit het Orion Sterrenbeeld en de planeet Niburu was meer dan 200.000 jaar geleden verantwoordelijk voor de creatie van ons mensenras, de homo sapiens (16).

Ze mixten hun eigen reptielen-DNA met het DNA van de Bosjesmannen in Zuid-Afrika, die oorspronkelijk uit Lemurië afkomstig waren. Op deze manier creëerden ze een slavenras dat voor hen goud moest delven in mijnen. De Anunnaki hadden goudstof nodig om de atmosfeer van hun eigen planeet Niburu, die steeds zwakker werd, te beschermen tegen de barre invloeden van het heelal. Ook na dit project bleven de Anunnaki ons regelmatig bezoeken, en bemoeiden ze zich zelfs tot voor kort nog op een negatieve manier met onze ontwikkeling.

Onderzoeker Bill Ryan van Project Camelot, die contacten heeft binnen het black ops circuit, zei bovendien dat de Anunnaki opvallend grote kinnen hebben. Deze getuigenis komt precies overeen met veel gevonden schedels, die een grote, brede kin hebben. Hun beet loopt ook niet recht, zoals bij mensen, maar krom. Op onderstaande foto's is deze niet-menselijke kaakvorm en het ontbreken van bepaalde schedelnaden goed te zien.

Boven: een menselijk schedel. Onder: de schedel van een 2,6 m lang (!) skelet dat gevonden werd (17) in de buurt van de oude plaats Puma Punku, in Bolivia.

De menselijke schedel heeft een smalle kin en een rechte beet (links) terwijl de Boliviaanse schedel, die waarschijnlijk aan een Anunnaki toebehoorde, een brede kin en een kromme beet heeft.

Rechts is te zien dat de Boliviaanse schedel onmogelijk van een mens afkomstig kan zijn: de pijlnaad, die vanaf het midden van het hoofd naar achteren loopt en kenmerkend is voor homo sapiens, ontbreekt hier volledig

Starchild

In 1930 vond een Amerikaans tienermeisje in een oude mijntunnel ruim 100 km ten zuidwesten van de Mexicaanse stad Chihuahua een klein, vreemdsoortig skelet, naast het skelet van een vrouw. Ze nam de schedel mee en bewaarde hem de rest van haar leven als souvenir in haar garage in El Paso, Texas. In 1998 kwam de vreemde schedel in het bezit van twee andere bewoners van El Paso, Ray and Melanie Young.

Starchild

Melanie was verpleegster en kon niet geloven dat deze schedel een menselijke afwijking was. Ze nam hem mee naar schrijver en onderzoeker Lloyd Pye (18), die een boek geschreven had over mensachtigen zoals Bigfoot in Amerika en de Yeti in het Himalaya-gebergte, en de invloed van de Anunnaki op de ontwikkeling van de mens.

Pye was gefascineerd door de schedel (waarvan alleen de bovenkant bewaard was gebleven) en liet hem meerdere malen op DNA testen (19). Daaruit bleek iedere keer dat de schedel honderden jaren oud was en dat de moeder van het wezen menselijk geweest moest zijn, maar dat het DNA van de vader nergens op Aarde voorkwam (20). Pye doopte het wezen "Starchild" (Sterrenkind) en bood de schedel aan de wetenschap aan. Die toonde echter geen enkele interesse. Later werd in Peru een soortgelijke schedel gevonden (21).

Lloyd Pye (1946 - 2013) met zijn "Starchild" schedel

De Schedel van Seeland

De Seeland Schedel (22) werd in 2007 ontdekt in Olstykke in Denemarken door werkers die rioolbuizen aan het vervangen waren. Vanwege zijn bizarre vorm dachten veel wetenschappers dat het om een grap ging en toonden ze weinig interesse om het ding te onderzoeken. Pas in 2010 werd de schedel voor het eerst onderzocht aan het College voor Diergeneeskunde in Denemarken.

De onderzoekers concludeerden dat het wel echt was, maar ze hadden geen idee aan wat voor wezen het toebehoord kon hebben. De schedel is groter dan die van een Homo Sapiens, dus in eerste instantie dachten ze dat het misschien om een soort paard ging. Verder onderzoek wees echter uit dat dat niet het geval was.

De schedel werd vervolgens aan het Niels Bohr Instituut in Kopenhagen onderzocht. Koolstofdatering toonde aan dat dit wezen tussen 1200 en 1280 voor Christus geleefd moet hebben, maar ze waren niet in staat om meer informatie over de oorsprong van de schedel te verschaffen.

Er zijn nog geen andere beenderen zoals deze gevonden in het gebied.

De Schedel van Seeland

De mummie van Andahuaylillas

In 2011 deed Renato Davila Riquelme van het Privado Ritos Andinos museum in Cuzco, Peru, een bijzondere ontdekking. Bij het dorpje Andahuaylillas, dat zo'n 36 km ten zuidoosten van Cuzco ligt en vroeger ook deel uitmaakte van het Inca-rijk, vond hij twee kleine mummies (23).

Eén mummie was incompleet, maar toen de andere uitgepakt werd, kwam er een merkwaardig figuurtje tevoorschijn. Het hoofd was bijna net zo groot als de romp van een halve meter. Het had een volgroeid gebit, maar veel minder kiezen dan mensen. Ook waren de oogkassen veel groter dan bij mensen. Zijn fontanel was open, wat normaal gesproken alleen bij baby's van jonger dan één jaar voorkomt.

Davila Riquelme nodigde drie antropologen uit Spanje en Rusland uit om een kijkje te komen nemen. Ze onderzochten het wezentje en kwamen tot de conclusie dat het niet menselijk kon zijn. Ze wilden DNA-onderzoek doen naar weefsel in de rechter oogkas om vast te stellen of het misschien buitenaards was, maar de resultaten van dat onderzoek zijn voor zover wij weten nooit bekend gemaakt. In juni 2012 startte onderzoeker Brien Foerster, tevens assistent-directeur van het "Paracas History Museum", een tweede poging (24).

De gehoornde schedels van Sayre

Lloyd Pye met zijn "Starchild" schedel

De authenticiteit van bovenstaande foto valt met geen mogelijkheid te bewijzen, maar toch vonden wij dat hij op deze pagina niet mocht ontbreken :)

De foto hoort volgens verschillende internetbronnen (25) bij een Amerikaans krantenartikel uit 1916 (26). Daarin wordt de vondst gemeld van 68 geraamtes in een oude grafheuvel bij het plaatsje Sayre in Pennsylvania, Amerika. Het opmerkelijke is echter dat deze skeletten niet alleen een gemiddelde lengte van 2,15 m hebben (sommige nog een stuk langer), maar dat de mannen bovendien hoorns hebben.

De botten werden geschat op minimaal 700 jaar oud. Ze werden naar een museum in New York gestuurd om onderzocht te worden, maar daar verdwenen ze op mysterieuze wijze en sindsdien is er niets meer van vernomen.

Een paar dagen later verklaarde een woordvoerder in dezelfde krant dat het hier niet om gehoornde schedels, maar om "menselijke resten vermengd met hertengeweien" ging. Of dit waar is, valt niet te zeggen, want het verspreiden van disinformatie is standaardprocedure van de elite bij zaken die verborgen moeten blijven voor het publiek. Zie o.a. de gecrashte UFO bij Roswell in 1947, die een dag later opeens een "weerballon" werd (27). De verklaring met de hertengeweien lijkt in ieder geval niet overeen te komen met deze foto.

Het feit dat er destijds een hele krantenpagina aan gewijd werd en dat er soortgelijke artikelen bestaan over identieke vondsten op andere plaatsen (28), draagt wat ons betreft wel bij aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Maar aangezien er geen bewijs meer beschikbaar is, kan niet meer achterhaald worden of het hier om ware feiten ging. Ook de vraag in hoeverre die gehoornde reuzen wellicht van buitenaardse origine waren, zal voorlopig wel onbeantwoord blijven.

------------------------------------------------------------------------------------