Het Grotere Plaatje - Atlantis en Lemurië

Home

Alle pagina's

Over ons

Contact

Atlantis en Lemurië

Na de ondergang van Hybornea, de eerste grote beschaving op Aarde, duurde het lang voordat er een vervolg kwam. Enerzijds omdat de planeet langdurig onbewoonbaar was geworden ten gevolge van de kernoorlog en de natuurrampen die het einde van Hybornea betekend hadden, zo'n 8 miljoen jaar geleden. Maar anderzijds was er ook veel droefenis onder de Galactische Federatie, het samenwerkingsverband van vredelievende planeten in ons Melkwegstelsel, die ook toen al veel verder ontwikkeld waren dan wij nu. Want Hybornea was een perfect voorbeeld geweest van een harmonieuze samenleving tussen verschillende oeroude rassen, die elkaar op andere plekken in het universum juist naar het leven stonden. Dat dat nu toch in een oorlog moest eindigen, was voor de naar eenheid strevende Federatie erg teleurstellend.

Maar de tijd verstreek, de Aarde herstelde zich en uiteindelijk vond men op een planeet in het Vega sterrenstelsel een soort water-primaat die veelbelovend genoeg leek om op onze planeet uitgezet te worden. Dit was geen kwestie van even een paar van deze aapjes vangen en hier loslaten; zoiets gaat met de grootst mogelijke zorg gepaard. Er gaat een eindeloze voorbereiding aan vooraf met veel overleg tussen deskundigen van verschillende disciplines, net zoals bij een ingewikkeld laboratoriumexperiment gebeurt. Er moest een plan komen voor wat dit uiteindelijk voor wezen moest worden en waar de beschaving idealiter naartoe moest gaan. Hierbij speelden naar verluidt ook de kristallen schedels een rol, die her en der over de wereld verspreid werden en die als blauwdruk moesten dienen voor het bewustzijn van de zich ontwikkelende nieuwe mens.

Dit scheppingsproces is te ingewikkeld om op deze site te behandelen, omdat hier ook hogere spirituele aspecten en begrippen zoals 'wortelrassen' bij kwamen kijken (zeg maar de ontwikkeling van primitieve tot volledig bewuste mens in stappen van tienduizenden jaren). Maar laten we het er maar op houden dat de eerste wezens die op een eilandengroep in de Grote Oceaan geïntroduceerd en begeleid werden, nu zo'n 900.000 jaar geleden, nog totaal niet op de huidige mens leken. Deze eilandengroep werd Lemurië genoemd, of kortweg Mu.

"Lang geleden koloniseerden wij van de Galactische Federatie deze planeet en ontwikkelden wat jullie meestal Lemurië noemen. In dit magische land bloeiden we, zowel op als onder het oppervlak. Deze hoge cultuur bewaakte de heilige essentie van Moeder Aarde en haar zeer diverse ecosystemen." - De Sirianen, gechanneld door Sheldan Nidle, 3 juli 2012

Net als bij Atlantis in de Atlantische Oceaan en Kumari Kandam in de Indische Oceaan lag er destijds nog veel meer land boven water dan nu, omdat de Zuidpool boven de oceaan lag en niet boven land, zoals sinds de kanteling van de aardas het geval is. Na het smelten van veel poolijs en de rampen die beide continenten troffen, liggen alleen de hoogste gedeeltes nu nog boven water. Bij Atlantis zijn dat de huidige Azoren en Caraïben, bij Lemurië eilanden als Hawaii en Oceanië (1)

De volgende fase

Ondanks de nodige natuurrampen ontwikkelde de nieuwe mens zich voorspoedig en kon er rond 210.000 v.Chr. een nieuw hoofdstuk aan het verhaal toegevoegd worden: Atlantis.

Zoals gezegd lag Atlantis in de Atlantische Oceaan, zo'n 1.500 km buiten de kust van Europa en Afrika. Het was er paradijselijk, met een temperatuur van zo'n 25 graden het hele jaar rond. De grond bevatte veel vulkaanas en was dus erg vruchtbaar. Op Atlantis werd het allerhoogste ontwikkelingsniveau bereikt dat ooit op Aarde bestaan heeft. Veel hoger dan wij nu dus, zowel spiritueel als technisch. Men leefde één met de natuur en met wezens uit hogere sferen en andere planeten. Atlantis en Lemurië waren zelfs lid van de Galactische Federatie.

Men bedwong het luchtruim met allerlei soorten vliegtuigen, die in de mondelinge overleveringen en oude sanskriet teksten van volken over heel de wereld, zoals de Hopi en andere Amerikaanse indianenstammen, de Ieren, de Kelten en de Indiërs besproken worden. Ook bouwde men onderzeeërs, computers, er was vrije energie uit zonlicht en kwartskristallen, en er bestond een soort televisie-systeem. Er werd alleen met natuurlijke materialen gewerkt en alles wat niet langer nodig was, zoals afval, werd gerecycled of gedematerialiseerd. Er waren het hele jaar door veel feesten en ceremonieën, zoals op de zonnewendes, om de liefde en eenheid met elkaar en Moeder Aarde te vieren.

De afgelopen decennia zijn verschillende duikexpedities in de Caraïben op vreemde structuren onder water gestuit. Zo werden er bij het Bahamaanse eiland Bimini o.a. megalitische muren en wegen van honderden meters lang gevonden. De wegen bleken op een zorgvuldig geconstrueerde fundering te liggen, en kunnen dus onmogelijk op natuurlijke wijze ontstaan zijn. Ook waren er contouren van piramides te zien. Er werden sonarbeelden en foto's van gemaakt. Als ze hun ontdekking met de wereld wilden delen, bleken de wetenschap en de media echter nauwelijks geïnteresseerd en werden ze zelfs actief tegengewerkt door de autoriteiten om vervolgexpedities te ondernemen

De afgelopen decennia zijn verschillende duikexpedities in de Caraïben op vreemde structuren onder water gestuit (2). Zo werden er bij het Bahamaanse eiland Bimini o.a. megalitische muren en wegen van honderden meters lang gevonden. De wegen bleken op een zorgvuldig geconstrueerde fundering te liggen, en kunnen dus onmogelijk op natuurlijke wijze ontstaan zijn. Ook waren er contouren van piramides te zien (3). Er werden sonarbeelden en foto's van gemaakt. Als ze hun ontdekking met de wereld wilden delen, bleken de wetenschap en de media echter nauwelijks geïnteresseerd en werden ze zelfs actief tegengewerkt door de autoriteiten om vervolgexpedities te ondernemen.

Volgens het medium Edgar Cayce was Bimini (foto onder) vroeger een bergtop die deel uitmaakte van één van de drie grote eilanden van Atlantis, genaamd Poseidia. Toen stond het water meer dan honderd meter lager dan vandaag (4)

Volgens het medium Edgar Cayce was Bimini vroeger een bergtop die deel uitmaakte van één van de drie grote eilanden van Atlantis, genaamd Poseidia. Toen stond het water meer dan honderd meter lager dan vandaag

Volgens het medium Edgar Cayce was Bimini vroeger een bergtop die deel uitmaakte van één van de drie grote eilanden van Atlantis, genaamd Poseidia. Toen stond het water meer dan honderd meter lager dan vandaag

Het begin van het einde

Aan het begin van de laatste 26.000-jarige cyclus (dus die in 2012 "officiëel" eindigde) begon het mis te gaan. Zoals met alles wat er in het universum gebeurt, was dat geen toeval. Deze cyclus was voorbestemd om er één van dualiteit te worden, omdat zielen veel kunnen leren van een maatschappij waarin zowel goed als slecht voorkomen. In de praktijk bestond dit eruit dat negatieve buitenaardsen zoals de reptielachtigen zich (weer) met de Aarde begonnen te bemoeien en zich met de hoogste leiding, de hogepriesters, inlieten (5). Atlantis was door verschillende vulkaanuitbarstingen en aardbevingen inmiddels in meerdere eilanden uiteen gebroken en op één van die eilanden bleek de leiding gevoelig voor de verlokkingen van de buitenaardsen.

Het duurde niet lang of de hoge spirituele ontwikkeling begon plaats te maken voor het verlangen naar aardse en vleselijke genoegens. De hoge techniek waarover men de beschikking had, en die vroeger alleen gebruikt werd voor het algemeen belang, werd nu ingezet om anderen te bestrijden. De andere eilanden en het oude moederland Mu zagen deze ontwikkeling met argusogen aan (voor zover ze er zicht op hadden). Maar het was onvermijdelijk dat uiteindelijk ook zij bij de oorlogszuchtige instelling van deze "Zonen van Belial", zoals deze Atlantiërs zich waren gaan noemen, betrokken zouden raken. En dat gebeurde dan ook.

"Zij hadden geen normen, op een veel te hoge dunk van zichzelf na." - Edgar Cayce in een van zijn readings over de Zonen van Belial

Zo'n 25.000 jaar geleden kregen de ontaarde Atlantiërs ruzie met Lemurië over de manier waarop de rest van de Aarde bestuurd diende te worden. Want Lemurië en Atlantis waren niet de enige beschavingen, over heel de wereld waren in de loop der jaren grote en kleinere samenlevingen ontstaan. Zoals in Egypte en Lybië, Zuid-Afrika, Antarctica (toen nog een continent met het klimaat van Australië nu), en een groot rijk genaamd "Yü" in Azië. Ook wemelde het over heel de wereld van de primitieve stammen. Atlantis wilde graag de baas spelen over deze beschavingen, maar Lemurië vond dat zij zich naar eigen inzicht mochten ontwikkelen. Het conflict liep zo hoog op, dat de "Zonen van Belial" en hun buitenaardse partners besloten om Lemurië met de grond gelijk te maken.

Midden in de nacht werd één van de twee manen die de Aarde toen nog had, door ruimteschepen binnen onze atmosfeer getrokken en hoog boven Lemurië opgeblazen. Deze stukken stortten op Lemurië, terwijl de meeste bewoners sliepen. Door de enorme schokken die dit teweegbracht, ontploften ook tal van ondergrondse gasruimtes, wat de ramp nog eens verergerde. Het resultaat was, dat bijna het hele Lemurische continent in één nacht ten onder ging en ruim 60 miljoen Lemuriërs het leven lieten.

"Ongeveer 25.000 jaar geleden kwamen de snode plannen van Atlantis tot bloei, wat leidde tot corrumperende experimenten die het milieu creëerden wat naar hun ondergang voerde. Toen, ongeveer 13.000 jaar geleden, raakten jullie gevangen in deze hellende situatie en, om te overleven, werden jullie sterk afhankelijk van de overgebleven buitenaardsen die jullie nu kennen als de Anunnaki, hun Soemerische naam. Deze groep van toenmalige duistere wezens hielden jullie gevangen in een van angst vervulde wereld van oorlogen, haat, godsdiensten en gebrek, en toch leerden jullie overleven in dit land van angst en hard werken. Nu hebben jullie het punt bereikt waarop dit alles gaat veranderen." - De Sirianen, gechanneld door Sheldan Nidle, 22 februari 2011

Lemuriërs die de ramp overleefden, zochten net als degenen die tijdens de oplopende conflicten al gevlucht waren, vaak asiel in Agartha. Op voorwaarde dat ze zich vreedzaam gedroegen, werden ze daar toegelaten. Nu nog steeds bestaan veel van de ondergrondse steden in het Agartha-netwerk uit Lemurische enclaves, zoals de stad Telos onder Mount Shasta in Californië (foto). Tot aan het begin van de vorige eeuw kwamen ze daar zelfs nog regelmatig bovengronds om rituelen te houden. Toen dit gebied te dichtbevolkt raakte, hielden ze daarmee op

De bloeitijd

Dat het verhaal van Atlantis en Lemurië met zo'n zwarte bladzijde moest eindigen was tragisch, want het was zo mooi geweest. En zo lang ook, want beide beschavingen hebben enkele honderdduizenden jaren in vrede naast elkaar geleefd. Er was geen competitie of onderdrukking door de regering zoals wij nu hebben, dus er was alle tijd voor de mensen om het allerbeste uit zichzelf en anderen naar boven te halen.

Veel indianenvolken in Amerika refereren nu nog steeds aan Atlantis als "Het Oude, Rode Land" of "Het Vlammeneiland" (6). Dat komt omdat de grond in Atlantis veelal rood was, misschien omdat hij zo rijk was aan mineralen zoals ijzer en koper. Daarnaast werd er voor de versiering van muren, tempels en gebouwen veelvuldig gebruik gemaakt van het legendarische metaal orichalcum (7). Volgens de Griekse filosoof Plato (8), die over Atlantis schreef in zijn boeken "Timaeus" en "Critias", werd deze legering in Atlantis zuiver gedolven en had het een fonkelende, roze glans. De wetenschap heeft het bestaan van orichalcum lang betwijfeld, totdat er recentelijk voor het eerst 39 baren orichalcum uit een oud scheepswrak omhoog werden gehaald (9).

De Atlantische grond was zo vruchtbaar, dat er twee keer per jaar op geoogst kon worden. Om het eiland heen lagen uitgestrekte koraalriffen, die nu afgestorven zijn en op enkele kilometers diepte liggen. Dit vormt één van de vele aanwijzingen die vandaag nog zichtbaar zijn dat dit gebied ooit veel hoger gelegen moet hebben, want koraal leeft normaal gesproken niet dieper dan 15-50 meter (vanwege het bereik van het zonlicht).
Hetzelfde geldt voor de zandstranden en de dikke lagen van aangespoelde kleine slakhuisjes (pteropoden) die normaal gesproken langs de vloedlijn van eilanden te vinden zijn, maar die in dit gebied op kilometers diepte gevonden worden.

De "Dame van Elche" is een (ooit kleurrijk beschilderd) beeld dat in 1897 gevonden werd bij het stadje Elche in Spanje. Het is uniek in zijn soort en lijkt in niets dat ooit in de wijde omtrek gevonden is. Ellen Whishaw en andere vooraanstaande archeologen uit die tijd die het onderzochten, uitten het vermoeden dat het van een verloren gegane beschaving zoals Atlantis afkomstig moest zijn.

Dat zou goed overeenkomen met wat Plato enkele eeuwen v.Chr. al had geschreven in zijn boeken over Atlantis. Daarin staat dat Alicante, de provincie waarin Elche gelegen is, vroeger een Atlantische kolonie was. Die kolonie heette Gadeiros en hieraan ontleent de eveneens in Zuid-Spanje gelegen stad Cadiz haar naam

De vruchtbare laagvlakte van het hoofdeiland van Atlantis was bijna 200.000 vierkante kilometer groot en was voorzien van een perfect functionerend bevloeiingssyteem, dat ook dienstdeed als transportsysteem. De boeren en tuinders werkten hier in volmaakte harmonie met de natuur om de ruim 20 miljoen zielen tellende bevolking te voeden. Ze verstonden de kunst om te communiceren met het devische rijk, oftewel natuurgeesten, waardoor ze precies wisten hoe ze het maximale uit ieder gewas konden halen. Niet voor niets meldden westerse bezoekers die in de negentiende eeuw de Azoren aandeden, dat ze op deze kleine eilandengroep gestuit waren op grote, verwilderde varianten van vrijwel alle voedingsgewassen en vruchten die de mensheid kende, van abrikozen en druiven tot olijven en kokosnoten.

Overal in Atlantis werd gebruik gemaakt van kristalenergie (10). Onder invloed van zonlicht, sterrenlicht en etherisch/psychische energie creëren kristallen unieke trillingen die over grote afstanden met elkaar resoneren. Hierdoor waren er dus ook geen stroomkabels nodig. Kristal is ook mooi om te zien, dus dit paste perfect in de schitterende steden en tempels die de Atlantiërs creëerden, met de Tempel van Poseidon in de hoofdstad Chalidocean als hoogtepunt.
Het uit cirkels opgebouwde Chalidocean, dat ook op de laagvlakte lag, was waarschijnlijk één van de mooiste steden die ooit op Aarde bestaan heeft. Ze werd daarom meestal aangeduid als de "Stad der Gouden Poorten", of ook wel de "Smaragden Stad".

Op het gebied van persoonlijke verzorging werden kristallen gebruikt voor heling van wonden en het chakra-systeem, voor verjongingskuren, astraal reizen en nog veel meer. In de samenleving werden industriële kristallen ingezet om gunstige energievelden te creëren o.a. voor de landbouw, om interdimensionale tunnels tot stand te brengen, het bouwen van tunnels naar de holle Aarde door aardmateriaal op te lossen, en een soort van laserstralen.

"Ten behoeve van het stroomnet waren door heel Atlantis kristallen opgesteld in driehoeksformaties, 'poseurs' genaamd. Ze waren met elkaar verbonden via een gelegeerd goud-koperen staaf onder een bolvormige koepel die kon worden gedraaid om specifieke stellaire, zonne- en zwaartekracht-energiegolven te ontvangen. Met dit systeem werden woningen, kantoren, media en theaters van stroom voorzien, net als fabrieken, medische centra, scholen en bedrijven." - Aartsengel Metatron, gechanneld door James Tyberonn

De Portugese eilanden die nu de Azoren heten, vormden vroeger de bergtoppen van Atlantis. Hoewel die toen een paar kilometer hoger lagen en dus vermoedelijk bedekt waren met eeuwige sneeuw, geven ze misschien een indruk van hoe Atlantis er destijds uitzag. Plato beschreef het onder meer zo in zijn boek "Critias":

"De oude hoofdstad was rijk aan natuurlijke bronnen en er was voedsel in overvloed. Hoge bergen boden beschutting tegen de noordenwind en over de weiden zwierven dieren zoals olifanten en paarden, die dronken uit meren en rivieren. Er regeerden 10 koningen over dit paradijselijke eiland en de bewoners leefden er in volmaakte harmonie."

Hoog bezoek

In wat "Het Gouden Tijdperk" genoemd wordt, moet het leven er naar onze maatstaven bizar uitgezien hebben. De interactie met hogere wezens en buitenaardsen was er iets volkomen vanzelfsprekends. Dus er vlogen allerlei ruimteschepen door de lucht en lichtwezens zonder lichaam waren een alledaags gezicht.

Wie zich spiritueel ontwikkelt, leert vaak ook te communiceren met de wereld om zich heen, zowel met levende wezens als met stoffen die de meeste van ons als levenloos beschouwen. Zo konden de hogepriesters van Atlantis met hun gedachten de trilling van een materiaal als steen dusdanig verhogen dat het bijna onvast werd. Hierdoor ging het zich meer vloeibaar gedragen, en werd het bovendien veel lichter. Zo konden de priesters met hun handen of eenvoudige gereedschappen grote, perfect passende steenblokken uit de rotsen halen en daar muren of piramides van bouwen.

Aangezien ze ook hun eigen trilling konden verhogen, konden ze zichzelf leviteren, tot wel tientallen meters boven de grond als het nodig was. Deze gave gebruikten ze ook om te reizen, dus je kon in Atlantis regelmatig mensen door de lucht zien zweven (33). Ook voor de overdracht van kennis werden frequenties gebruikt. Een persoon die bepaalde kennis bezat, programmeerde water met de juiste frequenties, waarna een ander het opdronk en zich deze kennis ook eigen maakte. Een principe waarop vandaag de dag de homeopathie nog steeds gestoeld is.

Sommige hoog ontwikkelde buitenaardsen, zoals de Sirianen, Pleiadiërs en Arcturiërs, kozen ervoor om hier te reïncarneren in menselijke gedaante, en leefden hier levens van duizenden jaren. Hoe hoger je ontwikkeling, hoe meer je zelf kunt bepalen hoe je er fysiek uitziet, vandaar dat er veel lange, mooie mensen rondliepen.

Blijkbaar is het gebruikelijk voor buitenaardse zielen dat als je eenmaal op een planeet gereïncarneerd bent, je dan niet meer de hulp van je ruimtefamilie kunt inroepen als er iets mis mocht gaan. Zo kan het leven op een andere planeet ten volle ervaren worden. Dus toen Atlantis verging, zaten deze groepen in hetzelfde schuitje (soms letterlijk) als de andere Atlantiërs die naar het vasteland vluchtten. Vandaar dat er in talloze grafheuvels in Noord-Amerika nog skeletten en mummies van deze mooie, lange mensen gevonden zijn (11). Deze lichamen zagen er anders uit dan wij.

In Noord-Amerika zijn botten en mummies van uitzonderlijk lange mensen gevonden, tot wel 3,5 meter lang. Aan het begin van de vorige eeuw stonden de Amerikaanse kranten er bol van (12).

Wat deze skeletten extra bijzonder maakte, is dat ze soms ook nog andere fysieke afwijkingen hadden, zoals dubbele rijen tanden die nog allemaal puntgaaf waren, en handen en voeten met zes vingers en tenen. Ze werden veelal gevonden in de zogenaamde 'mounds' of grafheuvels die over heel Amerika te vinden zijn, vooral aan de oostkust. Alleen al in New England zijn er zo'n 150 bekend.

Onderzoeker James E. Vieira, die te rade ging bij hedendaagse Amerikaanse Indianenvolken, zegt dat volgens hun mondelinge traditie de reuzenvolken al bestonden voordat zij er arriveerden en afstamden van de Atlantiërs (13).

Vrijwel alle mummies en botten zijn in beslag genomen door het Smithsonian Institute (een illuminati-instelling) en zijn niet meer toegankelijk voor het publiek

De Kinderen van de Wet van Eén

Het Gouden Tijdperk werd geleid door een spiritueel hoog ontwikkelde groep die zich de "Kinderen van de Wet van Eén" noemde. De "Wet van Eén" is de belangrijkste Universele Wet en houdt in dat hoewel alles van elkaar afgescheiden lijkt, in werkelijkheid alles één geheel vormt en deel uitmaakt van de Schepper.

De matriarchisch geleide "Kinderen van de Wet van Eén"-groep woonde vooral op het Atlantische eiland Poseidia, dat als één van de grootste drie eilanden overgebleven was na een serie natuurrampen die Atlantis zo'n 28.000 jaar geleden trof. De andere twee eilanden heetten Og en Aryan. Atlantis lag op de Mid-Atlantische Rug, de onder water liggende bergketen die van Noord naar Zuid loopt en de breuklijn vormt tussen twee tektonische platen. Langs deze breuklijn vormt zich voortdurend nieuw land, vanwege de groeiende Aarde.

De vulkanische activiteit en landverschuivingen die dit soms met zich mee brengt, zouden Atlantis in totaal drie keer in een periode van grote verwoestingen storten, waarbij de laatste rond 10.500 v.Chr. het hele continent fataal zouden worden. Deze laatste periode van maandenlange rampspoed werd geïnitieerd door misbruik van hoge technologieën door de bewoners van Aryan. Dit was het grootste eiland en het was de priesterorde van dit eiland die als eerste ten prooi gevallen was aan de kwade intenties van de buitenaardse bezoekers. Hieruit was de groep "De Zonen van Belial" voortgekomen. De zelfverklaarde superioriteit van dit "Arische ras" zou tot aan de dag van vandaag een rol blijven spelen in de wereldgeschiedenis, o.a. in Nazi-Duitsland en in allerlei geheime genootschappen.

Hoogmoed komt voor de val

Zodra de Aryanen onder invloed kwamen van de buitenaardsen, begonnen ze zich steeds meer te bemoeien met het doen en laten van de andere beschavingen. Volgens Plato bouwden ze een leger op van meer dan een miljoen man en een enorme vloot, die heerste over delen van Noord-Amerika en het Middellandse Zeegebied. Ze leerden hoe ze met behulp van intense zonne-energie atomen konden splitsen en hoe ze hiermee kernbommen konden maken. Hiermee werd later het Aziatische rijk Yü vernietigd. De ruïnes van twee grote steden die destijds in Yü lagen (nu in Pakistan), Harappa en Mohenjo-Daro, zijn nu nog steeds radioactief (14).

Ook toonden ze steeds minder respect voor Moeder Natuur, waar ze tot dan toe altijd in harmonie mee samen geleefd hadden. Ze gebruikten hun genetische kennis om kloningsprogramma's op te zetten. Hierbij werd een laag ontwikkeld slavenras gecreëerd dat al het vuile werk op hun eiland mocht opknappen.

Daarnaast werden er mensen en dieren met elkaar gekruist, waaruit o.a. centauren (mens + paard), zeemeerminnen (mens + dolfijn) en de Yeti (mens + beer) voortkwamen. Zoals met zoveel mythes en legenden zijn deze verhalen dus gebaseerd op ware feiten.
De twee laatstgenoemde wezens (zeemeerminnen en Yeti) leven tot aan de dag van vandaag zelfs nog steeds in kleine groepen voort, ver weg van de moderne beschaving. Ook hedendaagse dieren zoals de cheetah en de panda zijn het gevolg van genetische experimenten in een ver verleden, net als allerlei gewassen, zoals de banaan.

Alle cheetahs ter wereld hebben vrijwel hetzelfde DNA. Normaal gesproken is dat onmogelijk bij zoogdieren. Wetenschappers hebben er echter toch een 'verklaring' voor gevonden en houden het erop dat "er waarschijnlijk op een gegeven moment nog maar een piepkleine populatie over was, die zich daarna weer uitbreidde tot de huidige stand". Deze theorie is zeer onwaarschijnlijk voor solitair levende dieren als de cheetah, en in het hele dierenrijk nog nooit vertoond. De waarheid is dat dit dier via genetische manipulatie gecreëerd en gekloond werd door de Atlantiërs en daar dienstdeed als huis- en jachtdier

Alle cheetahs ter wereld hebben vrijwel hetzelfde DNA (15). Normaal gesproken is dat onmogelijk bij zoogdieren. Wetenschappers hebben er echter toch een 'verklaring' voor gevonden en houden het erop dat "er waarschijnlijk op een gegeven moment nog maar een piepkleine populatie over was, die zich daarna weer uitbreidde tot de huidige stand". Deze theorie is zeer onwaarschijnlijk voor solitair levende dieren als de cheetah, en in het hele dierenrijk nog nooit vertoond.

De waarheid is vermoedelijk dat dit dier via genetische manipulatie gecreëerd en gekloond werd door de Atlantiërs en daar dienstdeed als huis- en jachtdier

In hun drang naar technische superioriteit en wereldheerschappij wisten de ontaarde leiders van Aryan via een list het beheer over het kristalenergiesysteem over te nemen van de "Kinderen van de Wet van Eén". Dit voor vredelievende doeleinden bedoelde systeem maakte gebruik van een enorme kristallen satelliet, die hoog boven Atlantis hing. Dit bolvormige apparaat met een diameter van meer dan acht kilometer was met behulp van buitenaardse technologie gemaakt en voorzag de hele dag de verschillende energiesystemen op de grond van de juiste voeding.

Zodra deze satelliet in de handen viel van de Aryanen, begonnen ze er echter dodelijke lasers mee te creëren. Hiermee vielen ze de Europese en Aziatische volken aan (16), (17) die geen zin hadden in Atlantische overheersing. Hoewel de hoog ontwikkelde priesters/wetenschappers van de "Kinderen van de Wet van Eén", ook wel de Atla-Ra genoemd, deden wat ze konden om de Aryanen te wijzen op het gevaar van het misbruiken van de kristaltechnologie, vonden hun waarschuwingen geen weerklank. Het resultaat was dat de satelliet overbelast werd en niet veel later het hele systeem deed crashen, in een ongekende serie van rampen en ontploffingen (18), (19) en (20).

"Een paar maanden nadat de grote kristallen satelliet werd ingezet voor de thermische 'dodelijke straal' technologie, raakte hij overbelast, verzwakte het anti-zwaartekrachtsveld en stortte hij neer met de kracht van een enorme komeet (21). De verschrikkelijke explosie verwoestte het grootste deel van Og en verzwakte de tektonische stabiliteit van de Atlantische plaat ernstig, waarbij grote delen van de de onderliggende lagen in rook opgingen. De grote kristallen satelliet spatte uiteen in miljarden kristallijnen scherven, die nu nog de diepe geulen van de Atlantische Oceaan vullen. Reusachtige wolken van stof en rook verduisterden de zon. Golven van aardbevingen en tsunami's verwoestten het eiland en overspoelden meer dan tweederde van Aryan. Binnen enkele minuten daarna explodeerden ook de resterende centrales met de kracht van kernbommen." - Aartsengel Metatron, gechanneld door James Tyberonn

De enorme bewegingen in de aardkorst waarmee het wegzakken van Atlantis gepaard ging, worden onder meer geïllustreerd door het feit dat de oude Boliviaanse stad Tiahuanaco ooit in verbinding gestaan moet hebben met de oceaan, zoals uit onderzoek blijkt. Terwijl die stad zich tegenwoordig op 3950 meter hoogte bevindt! (22)

De exodus

Omdat Atlantis niet in één keer zonk, zoals Lemurië, maar in een aaneenschakeling van calamiteiten die maandenlang duurde, was een groot gedeelte van de ongeveer 25 miljoen inwoners toch nog in staat om te vluchten. Een groep vroeg (en kreeg) net als de Lemuriërs asiel in het Agartha-netwerk en gingen ondergronds leven. Anderen spreidden zich uit over de kusten van heel de wereld, tot in Oost-Azië toe. Dit verklaart de enorme aantallen typisch Atlantische steencirkels (henges), grafheuvels (dolmen), geoglieven, grottekeningen en stenen muren die overal in Amerika, Ierland (23), Engeland, rond de Middellandse Zee, China (24) en Afrika gevonden zijn.

In grotten over heel de wereld zijn steeds dezelfde 32 symbolen op de rotswanden aangetroffen, vaak aangebracht met rode oker. De meeste zijn zo'n 40.000 - 10.000 jaar oud, zo heeft onderzoek uitgewezen. Onder deze 32 symbolen treffen we de typisch Atlantische symbolen de spiraal, de liggende halve maan en de slang aan

In grotten over heel de wereld zijn steeds dezelfde 32 symbolen op de rotswanden aangetroffen, vaak aangebracht met rode oker (25). De meeste zijn zo'n 40.000 - 10.000 jaar oud, zo heeft onderzoek uitgewezen. Onder deze 32 symbolen treffen we de typisch Atlantische symbolen de spiraal, de liggende halve maan en de slang aan.

Het lijkt erop dat de verschillende bevolkingsgroepen die Atlantis bewoond hadden, na de vernietiging ieder huns weegs gingen en niet veel behoefte meer hadden aan contact met elkaar. Het is moeilijk te achterhalen welke groep precies waar naartoe ging, maar voor zover wij hebben kunnen nagaan, gingen de Atlantiërs die direct van buitenaardsen afstamden vooral naar Amerika, en misschien naar Agartha. De Cherokee Indianen in Zuid-West Amerika hebben bijvoorbeeld altijd gezegd dat ze van de Pleiadiërs afstammen.

De Aryanen/Ariërs voeren waarschijnlijk voornamelijk naar de Britse Eilanden en Noord/West-Europa. Volgens legenden van inheemse bewoners zaten er soms tientallen jaren tussen de aankomsten van deze aantrekkelijke mensen met hun blauwe ogen en blonde of rode haar, dus misschien hadden ze het eerst ergens anders geprobeerd of maakten ze jarenlange omzwervingen langs andere kusten. Nu nog steeds zijn er overal lang de kusten van Noord-Amerika en Europa graven met rode oker te vinden, een typisch Atlantisch gebruik (26).

Dit kunstwerk maakte ooit deel uit van de oude Maya-stad Tikal in Guatemala. Het beeldt waarschijnlijk de ondergang van Atlantis uit. Een Duitse archeoloog nam het mee naar Duitsland, waar het onder verdachte omstandigheden verdween (zoals wel vaker gebeurt met vondsten die niet in de heersende opinie van de wetenschap passen)

Dit geldt vermoedelijk ook voor het minder ontwikkelde mensenras dat door de Aryanen gebruikt was voor slavernij en genetische experimenten. De herinnering aan deze zogenaamde Fir Bolgs leeft voort in de Engelse en Ierse mythen over aardmannetjes en goblins.

De "Kinderen van de Wet van Eén" tenslotte, waaierden ogenschijnlijk vooral uit over het Middellandse Zeegebied, Noord-Afrika, Sumerië en de Aziatische koloniën die ze al eerder gesticht hadden.

Door hun vermogen om zware voorwerpen op te tillen door middel van geluid, een techniek die ze van buitenaardsen geleerd hadden, maakten de rondzwervende Atlantiërs graag gebruik van enorme stenen voor hun bouwwerken. Deze zijn terug te vinden in de plafonds en muren van grafheuvels, maar ook in de talloze henges, dolmen, menhirs en hunebedden die overal op Aarde aangetroffen zijn. Door de moderne wetenschap worden deze abusievelijk aan andere volken toegeschreven. Alleen al in de West-Kaukasus, aan de rand van de Zwarte Zee, zijn meer dan 3.000 dolmen te vinden (27). Ook in Noord-Algerije zijn er duizenden geteld (28)

ItaliëRusland

JordaniëPortugal

SpanjeIsrael

IerlandZuid-Korea

Verenigde StatenDenemarken

MaltaIndia

AlgerijeZweden

NederlandFrankrijk

Alleen al in Noord-Amerika zijn meer dan 200.000 oeroude piramides, geometrische vormen en zogenaamde 'effigies' (beeltenissen) gevonden. Zoals de Serpent Mound in Ohio

, die honderden meters lang is. Meestal gemaakt van aarde, omdat steen was daar veel minder aanwezig was dan in Atlantis. Ze vertonen gelijkenissen met de piramides van Gizeh (Egypte) en Teotihuacán (Mexico) (13) en refereren aan allerlei astronomische gebeurtenissen, zoals equinoxen, zonnewendes en maankalenders (12). De Great Mound of Cahokia in Missouri was zelfs even groot als de Grote Piramide van Gizeh, maar hij werd net als honderden andere grote mounds aan het eind van de 19e eeuw grotendeels afgegraven in opdracht van het Smithsonian Institute.

Dat deze bouwwerken niet meer de technische perfectie hadden van het oude thuisland komt door de hevige natuurrampen die de wereld jarenlang troffen in de nasleep van de ondergang van het continent. Toen de regens, aardbevingen en overstromingen eindelijk ophielden, bleek het verlies aan materiaal en vaklieden met de juiste know-how zo groot, dat hun vroegere levensstandaard onbereikbaar geworden was. Ook al omdat men nu alleen nog maar in kleinere groepen rondtrok, die er psychisch vaak niet al te best aan toe waren.

Als er genoeg kennis in de groep aanwezig was, richtten ze zich hier en daar echter toch nog op tot een vrij hoog niveau. Het vermogen om met geluid loodzware stenen van de grond te tillen (29) en op elkaar te stapelen, bleef in bijna alle groepen zelfs nog generaties lang intact. Op de zware pilaren van de oude plaats Göbekli Tepe in Turkije zijn inscripties gevonden die mogelijk gaan over de inslag van een komeet-achtig iets die leidde tot een catastrofe (30).

Door de actieve vernietiging van kennis die ondernomen werd door de buitenaardsen die na de val van Atlantis hun kans schoon zagen, ging uiteindelijk ook deze vaardigheid verloren. Zelfs volken die vandaag de dag nog veel Atlantisch bloed in zich hebben, zoals de Ieren, de Basken, de Maya's en de Tibetanen, kennen deze techniek nauwelijks meer.

Overal waar zij kwamen, bouwden de Atlantiërs steencirkels. Deze cirkels katalyseren aardenergie (orgon), vooral op plekken waar deze energie het sterkst is, op kruisingen van leylijnen. Ze vormden een plek die hen beschermde tegen onweer en andere storende energieën, zodat men er rustig kon helen, mediteren en rituelen kon houden.

Op de Britse Eilanden zijn de verhalen over grote groepen begaafde musici, bouwmeesters, navigators (31), artsen e.d. die per boot van een zinkend eiland in het Westen arriveerden onder meer bewaard gebleven oude legenden en enkele Ierse boeken. Ze stonden bekend onder namen als de Nemedianen, de Fir Bolgs en de Tuatha. In Zuid-Engeland plaatsten deze volken o.a. de beroemde steencirkels van Stonehenge en Avebury op een leylijn (zie foto's boven).

Op dezelfde lijn, tussen Stonehenge en Avebury in, ligt Milk Hill (foto onder). Op deze heuvel bevindt zich één van de afbeeldingen van witte paarden die lang geleden aangebracht zijn in het Engelse landschap. Volgens de Macedonische contactee en onderzoeker Pane Andov liggen er onder deze markeringen gigantische ruimtes verborgen met daarin Atlantische apparatuur die nu nog steeds werkt (32).

Is het misschien daarom dat er rond deze plekken de afgelopen jaren steeds weer nieuwe graancirkels verschenen zijn, waarvan sommige de vorm van een pijl lijken te hebben?

Graancirkels bij Milk Hill door de jaren heen

Graancirkels bij Milk Hill door de jaren heen

Egypte

Veel groepen van de "Kinderen van de Wet van Eén" vluchtten naar Noord-Egypte, waar een Atlantische kolonie gevestigd was. Naast de handel die ze dreven met andere beschavingen zoals het Aziatische Yü en het Libisch/Egyptische rijk (dat toen nog lang niet door farao's bestuurd werd), waren er tijdens het Gouden Tijdperk ook over heel de wereld koloniën gesticht waar Atlantiërs zich voor korte of langere tijd vestigden. Soms gebeurde dit noodgedwongen vanwege de periodes van hoge vulkanische en seismische activiteit die het Atlantische continent regelmatig troffen.

Dol op het bouwen van piramides als ze waren (3), (33), resulteerde dit onder meer in de bouw van schitterende piramidecomplexen zoals die in de Piramide-Vallei in Bosnië en Teotihuacán in Mexico. Ook in Arkansas (VS), Brazilië en Tibet waren koloniën gevestigd. Hier werden onder meer kristallen gekweekt via een versneld proces, waarbij er magma uit de Aarde omhoog gehaald werd die vervolgens onder hoge druk werd afgekoeld. Voor het reizen van en naar deze verre oorden werden hoge technologieën zoals interdimensionale tunnels gebruikt (34).

Enige tijd voordat de rampen begonnen, hadden de Atlantiërs in Egypte ook het Gizeh plateau voltooid, wat later hun opus magnum zou blijken te zijn. Deze locatie werd gekozen na jarenlange voorbereiding en paste mooi bij de Sfinx, die daar toen al stond, maar wel aangepast werd.

Het ontwerp en de bouw van de piramides waren naar verluidt het werk van Ra en Hermes Trismegistus (oftewel Thoth). Dit waren geen normale personen, maar zielen die zo hoog ontwikkeld waren dat ze vrijelijk tussen dimensies konden bewegen. Ze konden een lichaam aannemen of als puur bewustzijn bestaan. In Lemurië en Atlantis vervulden ze een rol als gids of hogepriester. Hun multidimensionaliteit stelde hen in staat om te tappen uit kennis die voor normale mensen niet toegankelijk is, wat resulteerde in de fenomenale, multifunctionele machines die de piramides waren. Zelfs de toekomstige uitlijning naar de vier windrichtingen die pas van toepassing werd na de kanteling van de aardas, werd al meegenomen in het ontwerp.

Impressie van het Atlantische Gizeh-plateau

Toen het "Volk van de Slang", zoals de Atlantiërs zich noemden, het piramidecomplex van Gizeh voltooid hadden, zag het er heel anders uit dan nu. Waarschijnlijk zag het er niet helemaal uit zoals op deze impressie hierboven, omdat het volgens Edgar Cayce destijds een heel vruchtbaar gebied was (35). Maar zeker is wel dat de piramides bekleed waren met witte kalksteen en dat de top bestond uit een legering van koper, messing en goud. Ook liep de Nijl toen anders, waardoor er overvloedig water aanwezig was, dat door de gangen onder de Grote Piramide stroomde. Behalve een plek voor initiaties was de piramide ook een ingenieus apparaat dat door middel van zonlicht en geluidstrillingen de opstijgende watermoleculen splitste in zuurstof en waterstof. Hierdoor kon de hele omgeving genieten van vrije energie.

Volgens Cayce en andere bronnen bouwden de Atlantische "Kinderen van de Wet van Eén" verspreid over hun rijk verschillende archieven waarin hun geschiedenis van A tot Z vastgelegd was. In Yucatan (Mexico/Belize) kwam er één (36), bij Bimini (Bahamas) één, en ook één in Egypte (37). Dit laatste archief werd geplaatst in een kleine piramide tussen de Sfinx en de Grote Piramide, en werd zodanig geconstrueerd dat hij pas ontdekt kon worden als de mensheid spiritueel hoog genoeg ontwikkeld was om verantwoord met deze kennis om te gaan. Gezien de fantastische beheersing van energie en trillingen door de Atlantiërs, is het niet ondenkbaar dat dit archief pas toegankelijk of zichtbaar zal worden als ons collectief bewustzijn genoeg verhoogd is. Veel signalen wijzen erop dat deze tijd aanstaande is

Het piramidecomplex van Gizeh, Egypte

Het einde van een tijdperk

Na de rampen wisten de Atlantiërs in Egypte nog vrij lange tijd hun hoge levensstandaard overeind te houden. Maar het komen en gaan van rondtrekkende, soms vijandige stammen, de immer op de achtergrond aanwezige negatieve buitenaardsen die hun werk probeerden te corrumperen, en de nog steeds rommelende Aarde die voortdurend voor lawaai en schade zorgde, maakten het leven moeilijk.

Daar kwam nog bij dat hun elektrische apparaten nu minder goed werkten omdat de rampen voor zoveel stof in de atmosfeer gezorgd hadden, dat er minder zonlicht doorkwam. Hierdoor waren er ook mindere oogsten, met soms honger en ziekte als gevolg. Iedere keer dat ze hun samenleving opnieuw moesten opbouwen, verdween er iets van hun brille. Ze vermengden zich steeds meer met andere volken en uiteindelijk verviel hun cultuur, net als hun lotgenoten in Noord-Amerika en andere voormalige koloniën, tot een niveau dat nauwelijks boven dat van de andere stammen uitkwam. Het eens zo grote Atlantis was voorgoed verdwenen.

Nadat hun eigen continent vergaan was, waaierden de Atlantiërs uit over heel de wereld, vooral over de kusten van de omliggende werelddelen. Overal lieten ze hun sporen achter in de vorm van grafheuvels en dolmen. De naam "grafheuvel" is eigenlijk niet juist, omdat ze lang niet altijd gebruikt werden als graf. Ze waren een plek waar shamans en anderen rustig konden mediteren en uit hun lichaam konden treden met hun spirit. Hiervoor moet de pijnappelklier in je hoofd geactiveerd worden, oftewel je "derde oog", en dit lukt het best in volmaakte duisternis en stilte.

Volgens Edgar Cayce maakten de Atlantiërs kleine bergjes van deze heilige plekken om de heilige berg Atlas na te bootsen, die altijd hoog boven hun oude thuisland uitgetorend had. Deze berg bestaat nu nog steeds en heet nu Pico , op het Azorische eiland met dezelfde naam.

Vrijwel al deze constructies zijn uitgelijnd op hemelse gebeurtenissen, zoals de zonnewendes en de equinoxen. Op de bovenstaande foto's is de zogenaamde Goshen Chamber in Indiana (VS) te zien. Alleen tijdens de equinoxen (hier de lente-equinox op 20 maart) valt de zon hier zodanig de kamer binnen dat het licht de achterste muur bereikt. Hetzelfde gebeurt ook bij grafheuvels aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, zoals Newgrange in Ierland (38).

De postdiluviale wereld

Na de ondergang van het Atlantische rijk hebben de negatieve buitenaardsen die uiteindelijk de heerschappij over de Aarde overnamen, bijna letterlijk geen steen onomgedraaid gelaten om alles wat nog herinnerde aan de Atlantiërs, uit te wissen. Uiteraard gebeurde dit niet openlijk, maar via de geheime genootschappen die zij aansturen. O.a. het Romeinse rijk, het kolonialisme, het regime van Pol Pot in Cambodia en het nazisme waren hier het gevolg van. Met name de 'ontdekking' van Amerika en de systematische uitroeiing van tientallen miljoenen afstammelingen van Atlantis in Noord- en Zuid-Amerika en de Cariben die daarop volgde, vormden een genocidaal programma dat in de wereldgeschiedenis nauwelijks haar gelijke kent.

Sommige sporen waren echter moeilijk uit te wissen, zoals het resusnegatieve bloed dat veel Atlantische nazaten over heel de wereld hebben, bloedgroep O, hun rode en blonde haar, hun DNA (39) en de talen die ze spreken. Zo bevat de taal van de indianenstammen langs de Amazone in Brazilië, Tupi–Guarani genaamd, opmerkelijk veel overeenkomsten met de taal van de Basken in Spanje en Frankrijk. De Atlantiërs die neerstreken in Noord-Afrika vernoemden het gebergte daar naar hun eigen berg de Atlas, en ook nu nog komen sommige woorden in de taal van hun afstammelingen, de Berbers, overeen met bijvoorbeeld het Baskisch. Dit geldt ook voor de taal van de Sioux Indianen in Noord-Amerika, inheemse volken in Guatemala en de oorspronkelijke bewoners van de Canarische Eilanden, Gaunches genaamd, die volledig uitgeroeid werden door de Spanjaarden.

Ook veel begrafenisrituelen van volken over heel de wereld komen met elkaar overeen. Hierbij speelt het mummificeren van lichamen in de foetushouding (zoals op de Canarische eilanden, in Peru en Egypte) en het gebruik van okerrode kleuren vaak een voorname rol, zoals het dat vroeger ook in Atlantis deed.

Herinneringen in de natuur

Bij veel dieren bestaat Atlantis nog steeds in het collectief bewustzijn. Zo zijn er trekvogels, zoals de stormvogel, die nog ieder jaar naar delen van Atlantis vliegen die vroeger boven water lagen. Daar cirkelen ze dan lange tijd rond, alsof ze weten dat er ergens een plek moet zijn om te landen.

Ook is er een vlindersoort genaamd de catopsilia die jaarlijks in grote getale vanuit Frans Guyana vertrekt voor een tocht over de oceaan. In hun onderbewuste leeft waarschijnlijk nog steeds de herinnering voort aan een eiland ver in zee met een ongekende bloemenpracht vol met nectar.
Maar zodra ze aankomen op die plek en er niets te vinden is, raken ze gedesoriënteerd. Na nog een poosje rondfladderen, slaat de vermoeidheid toe en sterven ze één voor één op de golven.

Schilders en liedjesschrijvers mogen Atlantis graag afbeelden als een verzonken stad waar je zo weer zou kunnen gaan wonen als ie niet onder water lag. Helaas was de vernietiging wel wat grondiger dan dat. Of zoals opperhoofd Asa Delugio van de Apache Indianen de ondergang van het land van zijn verre voorvaderen omschreef: "De vuurgod kroop bulderend door de grotten en schudde het land heen en weer als de wolf het konijn."

Alleen de oersterke en aardbevingsbestendige piramides wisten de verwoestingen soms te overleven (3), (33)

Leestip

Volgens gechannelde bronnen zijn veel zielen die destijds de val van Atlantis meemaakten, nu opnieuw gereïncarneerd. Zo lossen ze allerlei karma op en hebben ze de kans om de overgang naar een nieuw tijdperk nu wel tot een goed einde te brengen.

Een van deze voormalige Atlantiërs is de schrijfster Shirley Andrews. Hoewel we tijdens de research voor dit artikel verschillende boeken over Atlantis geraadpleegd hebben, steekt haar boek "Alantis en haar Beschaving" er met kop en schouders bovenuit. Vooral omdat ze bij het verzamelen van materiaal geen enkele bron bij voorbaat uitsloot. Zoals de gechannelde informatie van Edgar Cayce, die het dagelijks leven van verschillende Atlantiërs tot in detail beschreef.

We willen deze pagina daarom graag afsluiten met een stukje uit haar boek:

"Hoewel zij lang geleden geleefd hebben, waren de Atlantiërs in wezen gelijk aan ons: ze waren even intelligent, lachten en glimlachten, hadden lief, raakten gefrustreerd, werden kwaad of streefden vastberaden een doel na. Ze konden rekenen en berekenen, schattingen maken, plannen maken, en dachten na over verleden, heden en toekomst.
[...]
Gedurende duizenden jaren werkten de sterke, spiritueel gerichte mensen die Atlantis na de verwoestingen van 28.000 jaar geleden opnieuw bevolkten, aan de instandhouding van een evenwichtige en harmonieuze samenleving. Zij waren zich bewust van de relatie tussen henzelf en een spiritueel wezen van hogere orde, en in hun doen en laten stonden de religie en het behoud van de mooie natuur waarin zij leefden centraal. Toen zij eenmaal zover waren dat zij nog maar enkele uren per dag nodig hadden om in hun dagelijkse behoeften te voorzien, wijdden zij zich aan het in liefde genieten van elkaars gezelschap of aan contemplatie over hun rol op Aarde en plaats in de kosmos..."